Als een uitpuilende zak pudding, zo voelde ik me. En net op dat moment stuitte ik op de bierbuikchallenge. Ik zag de aanmeldknop en hoppa! ’t Was een onbewaakt momentje met verstrekkende gevolgen, want het is natuurlijk mijn eer te na als ik er niks van bak. Dus aan de bak! 

Nu heb ik geen bierbuik, maar wel een prominente variatie daarop: een behoorlijk aanwezig exemplaar dat ik de laatste weken van het oude jaar enthousiast had voorzien van de heerlijkste wijntjes en de meest verrukkelijke versnaperingen. Eigen schuld, dikke bult. Letterlijk. 

Tja.  Zo kreeg ik het dus op mijn inmiddels ook rijkelijk gevulde heupen en ging ik naar de sportschool om me te wijden aan de bierbuikchallenge. Wat een lol om in een maand tijd twintig procent van je ‘slechte vet’ kwijt te raken. Dat betekent zweten tot je een ons weegt en alle heerlijke drankjes en hapjes laten staan. Vooral dat laatste is niks voor mij. De jeu van mijn leven zit onder andere verborgen in allerlei lekkers en niet in de sportschool. Hoe heb ik het mezelf kunnen aandoen! Maar gelukkig heb ik één troost: de podcast.

Podcast

Die luister ik als afleiding, erg fijn tegen de verveling. Vanmorgen was het er eentje van Gijs & Teun die elkaar altijd de oren van het hoofd kletsen over van alles en nog wat. Ook vanwege hun creatieve taalgebruik en humoristische spitsvondigheden leuk om naar te luisteren. Vandaag vroeg Gijs zich af of hij zichzelf eigenlijk een aardig mens vindt. Grappig, want dat heb ik mezelf ook weleens afgevraagd. Gijs en Teun kwamen er niet meteen uit, maar trokken na een tijdje de conclusie dat je niet altijd leuk en gezellig hoeft te zijn om toch een aardig mens te zijn. Zolang je maar niet onaardig bent.

Ik vind dat dat wel klopt. Je hoeft niet altijd lief en vriendelijk te zijn. Je kunt boos zijn, onredelijk, achterdochtig, sarcastisch en mopperig. Je kunt ver gaan: uitvallen, schelden en foeteren, en heel veel meer wat door anderen als onplezierig wordt ervaren, en toch een aardig mens zijn. Als je achteraf kunt toegeven dat je misschien niet helemaal goed zat, dat je in het heetst van de strijd iets hebt gezegd wat je niet meende. Zoals Akwasi met zijn zwartepietenuitspraak. Als je, eenmaal afgekoeld, je toch probeert te verplaatsen in het standpunt van de ander, ook al blijf je het met hem oneens. Zolang je maar niet schoffeert. Of erger

Wat je zelf niet wilt, doe dat ook de ander niet

Volgens mij is Akwasi zo iemand. Gewoon een aardige intelligente man met een missie. Met bovendien een prachtige kleur waar hij trots op mag zijn. Wat zou ik wensen dat iedereen die hem (en zoveel anderen) schoffeert, zich eens achter de oren zou krabben en naar zichzelf zou kijken. Heel even maar. In de spiegel. Dan zou schrikken van de brekende spiegel en van het onaardige lelijke mens dat hij of zij geworden is. Zichzelf bij elkaar zou rapen en opnieuw zou beginnen met een schone lei… 

Wat zou ik graag Poetin, Trump, Erdogan, Orbán, Kim Jong-un en alle andere akelige engerds die de waarheid hebben afgeschaft en het laatste sprankje menslievendheid hebben verloren, samenbinden als een kruidenbuiltje en in hun eigen sop gaarkoken. Met z’n allen in een raket proppen en naar de maan sturen. Of nee, nog beter: in een glazen hok stoppen in de dierentuin. Dan kunnen wij elke dag naar ze kijken en zwaaien. Dat hebben ze wel verdiend. En ze leefden nog lang en ongelukkig… 

Of ben ik nu een beetje onaardig…? 

Waar was ik ook alweer gebleven? O ja, de bierbuikchallenge. Dat is geen sprookje, maar harde realiteit. Aan de gang maar weer met hernieuwde energie…