Vandaag is ze zeven geworden. Ze spreekt Nederlands, Engels, Arabisch en Farsi. En dat is heel gewoon voor een meisje van zeven, vindt ze zelf.

Een keer in de week kom ik bij haar op bezoek. Soms gaat de voordeur al open voordat ik heb kunnen aanbellen. Dan staat ze daar en kijkt ze met haar stralende bruine ogen naar me op en voel ik even later twee heerlijk mollige armpjes om mijn middel en haar bruine krullenbos tegen mijn buik. Achter haar staat haar moeder met haar broertje op de arm. Of ik iets wil drinken? Ja lekker, een kopje thee graag.

Vos en Haas

Ik trek mijn schoenen uit en we gaan samen naar boven. Naar haar kamertje met de roze vloerbedekking en de bloemen, vogels en vlinders op de wand. Pakken de grote kussens die op haar bed liggen en zetten ze rechtop tegen de muur. Eerst kletsen we nog even wat. Ze is gevallen met de fiets. Eerst moest ze wel huilen, maar nu valt het mee. Waar waren we ook alweer gebleven? O ja, bij ‘Vos en Haas vieren feest’.
Ik begin te lezen en ze kruipt lekker tegen me aan. Vos en Haas wonen met hun vrienden in het bos en beleven allerlei avonturen. Dat kun je ook zien op de tekeningen. Ze wijst ze aan terwijl ik aan het lezen ben. Soms herkent ze een woord. Dan wacht ik even met verder lezen. Haar wijsvinger glijdt langzaam over het papier terwijl ze de woordjes zegt.

Zoet

We stoppen even als haar moeder binnenkomt met de thee. Er is altijd iets lekkers bij, iets heel zoets. Soms is het zelfgebakken, daar houd ik het meeste van. Dan proef ik dingen die ik nog niet eerder heb geproefd.

We lezen het verhaaltje uit en ik vraag of we er nog eentje zullen doen. Ze gaapt en zegt “Eigenlijk wil ik nu graag tekenen.” Ze wijst naar het bureautje waar haar tekenblok ligt. Vijf minuten later gaan we naar beneden. Ik heb haar tekening opgerold, zodat ie niet beschadigt.

Dag lieve Ayrin, tot volgende week!