Er zit een liedje in mijn hoofd. Al dagen. Hij zit erin en wil er niet meer uit. Soms is ie heel even weg, en denk ik “hè, hè, die is weg”, maar dan is ie dus meteen weer terug. Heel akelig. Van sommige liedjes is dat niet zo erg en valt er best mee te leven, maar in dit geval… Het zijn twee zinnen, de hele dag door, dezelfde twee zinnen: “Kom pak je lasso maar. Zo vangen cowboys indianen” Zeg nou zelf, zoiets moet er toch snel weer uit?!!

Het begon heel onschuldig met een gesprekje met een vriendin aan de telefoon. We hadden het over onze plannen voor die dag. Wat zij ging doen weet ik niet meer, maar ik zei dat ik die avond lekker ging dikdakken. “Wát ga je doen?”, zei ze, “Dikdakken? Nooit van gehoord.” Toen we ons gesprek hadden beëindigd moest ik er natuurlijk wel het mijne van weten. Ik wil nu eenmaal als taalliefhebber geen onzin uitkramen. In ieder geval niet op taalgebied. Maar gelukkig, het woord bestaat, zo zag ik al snel op internet. En voor ik het in de gaten had, was ik verdiept in een nieuwsbrief van camping De Kikkerije uit april 2012.   

Draadloos internet

De nieuwsbrief verhaalde over de camping die uit haar winterslaap was ontwaakt en dat de eerste gasten al op de camping waren gearriveerd. En ook wat er tijdens de winter op de camping was gebeurd. Zo las ik onder andere deze tekst:

Er zijn ook veel werkzaamheden uitgevoerd waar u niets van ziet. Eén van die werkzaamheden heeft te maken met het draadloze internet. Mijn beste vriend Ernst vond dat het draadloze internet aangesloten moest worden op een draad 😉. De werking van het draadloze internet zou dan sterk verbeteren. Hij wilde de kabel van ± 70 meter ‘even’ ingraven. Hij dacht dat hij voor het donker wel klaar zou zijn…

Het verhaal gaat natuurlijk verder, maar dat verraad ik hier nog even niet, in de hoop dat jij als lezer net zo nieuwsgierig wordt als ik en de rest van de historie ook wilt weten. Want dat is wat me gebeurde: voor ik het wist had ik de hele nieuwsbrief van begin tot eind gelezen. Ik vond het te grappig en te kneuterig geschreven om aan me voorbij te laten gaan, en dat wil ik natuurlijk graag met je delen. Fijne, kleine, grappige verslaggeving in een ellendige wereld, dat kan een mens af en toe wel gebruiken.

De Kikkerije

Toen ik de hele nieuwsbrief uit had, was mijn nieuwsgierigheid gewekt: zou deze camping nog bestaan? En zou de nieuwsbrief er nog steeds zo kneuterig, jaren 80-gezellig uitzien? En jawel hoor! Niet alleen de maandelijkse nieuwsbrief heeft nog steeds dezelfde uitstraling als die van tien jaar geleden. De hele website én de camping zelf ademen de sfeer uit van minstens dertig jaar geleden. Ik neem me voor om er eens langs te rijden. Ik heb geen tent meer, maar ze verhuren ook chaletjes en zeg nou zelf, Meppel en omgeving zijn de moeite waard om te vertoeven. 

Maar ik dwaal af. Dikdakken, daar was het om begonnen. Dan toch nog maar even terug naar de nieuwsbrief, want daarin wordt het woord ‘dikdakken’ uitgelegd en wordt er een link gelegd naar De Dikdakkers. Als ik de foto bekijk die bij het item staat, zie ik twee mannen gehuld in cowboykleding. Een soort Village People, maar dan alleen met cowboys.

Tja, en toen deed ik iets wat ik niet had moeten doen. Ik klikte op een link…

Er zit een liedje in mijn hoofd.