Lekker eten, ik ben er dol op en lust alles. Er zijn wel dingen die ik niet eet, maar dat komt meestal voort uit humanitaire overwegingen, of zeg je dat niet zo als het over dierenleed gaat? Maar goed, daar wil ik het niet over hebben.

Het is niet zo gek dat de te winnen hoofdprijs me over de streep trekt: een dinerbon van honderdvijftig euro! Tja, dan heb je me…
Voordat ik het weet heb ik me aangemeld. Anders dan voorgaande jaren, maar toen stond er ook geen eten op het spel. Ik moet alleen nog wel even winnen en ben voor het gemak vergeten om dat in te calculeren, bedenk ik tot mijn schrik. Afgeleid door een dinerbon, schandalig!  Bij de vorige vijf edities wist ik me in te houden, dat was eigenlijk helemaal niet moeilijk. Ik hoefde maar even te denken aan de hoon die het me zou opleveren als ik niet in de prijzen zou vallen, en het idee van meedoen was meteen vervlogen. Ik hoor het ze zeggen: die heeft nou een tekstbureau. Ze valt niet eens in de prijzen…

Maar gelukkig duurt het nog even en op de donderdagavond in kwestie ben ik het hele ding totaal vergeten. Zit ik doodleuk te eten en te kletsen, komt het uit het niets en dringt het plots tot me door: het dictee! De zesde editie van het Eemnesser dictee! Weken aan gedacht en op de valreep toch nog straal vergeten. Maar het kan nog, het kan nog net! 

Snel!

Klokslag halfacht sta ik hijgend en druipend van de regen bij de aanmeldbalie. “Goedenavond mevrouw, komt u voor het dictee?” Ik antwoord bevestigend en noem mijn naam. Ze krast de laatste naam op haar lijst door. Ik moet maar snel naar binnen zegt ze, ze gaan zo beginnen. 

Dat is niet zo, maar ‘t is wel nét echt. Een zaal vol met tafels, stoelen, mensen, papier en pennen. Ik vind een plekje aan een tafel voor vier, er zitten al drie andere deelnemers. Ik heb de slechtste plek, met twee tafelpoten tussen mijn benen. Had ik maar eerder moeten zijn.

Verder een rij van tafels met daarachter de jury. Een oudere, natuurlijk respect afdwingende mevrouw, die in de microfoon op rustige wijze de spelregels uitlegt voordat we mogen beginnen. Nog even aandacht voor de ons allen bekende dorpsdichter van ooit, die voor de zesde maal het dictee heeft geschreven en die ons in de pauze zal vermaken met zijn liedjes en gedichten. En dan het voorstellen van de jury, met daarin de dame die vorig jaar heeft gewonnen. Tot slot de mevrouw die het dictee zal voorlezen. Dan is het zover.  

Te laat

Net als bij het echte Groot Dictee der Nederlandse Taal wordt het dictee eerst in zijn geheel voorgelezen. En net als in het echt gaat er een siddering door de zaal bij het horen van de onbegrijpelijke taal en niet te spellen woorden. Jeetje wat doe ik hier?! Kan ik nog weg…? 

Maar nee, het is te laat. We beginnen. We luisteren naar een bizar verhaal over robots, AI en mensen in het jaar 2071. Over een doorsneecyborg die stilaan wist te assimileren en nooit ofte nimmer enig xenofobisch gedrag tentoonspreidde. Over burleske zorg- en knuffelrobots die gargantuesk gefêteerd worden op een rijkgeschakeerde bbq en zich brijig en misogyn gedragen. En over een donderdagnamiddag waarop er voor de ganse goegemeente een thé dansant is georganiseerd waar robots en mensen zich onbeteugeld uitleven met reidansen en freestylen, terwijl er tussen beide groepen tersluiks geflikflooid wordt.  

Ik hoop dat het niet zover komt. Laat die robots, net als die uit mijn jeugd, lekker blikkerige robots wezen. Die eentonig en stijfjes, piepend en krakend, onderwijl hol en eentonig pratend, door het leven wandelen. Maar dat terzijde, terug naar het dictee. 

Eindelijk is dat helemaal, in afzonderlijke zinnen, voorgelezen. We mogen nog een allerlaatste keer luisteren naar de volledige tekst, naar onze op hol geslagen harten en onze hoorbaar klotsende oksels, maar dan is het pauze.

Eindelijk

Het is gedaan met de noeste arbeid. Vallende pennen en opgeluchte zuchten vullen de zaal. Koffie, bier! Ontspannen!
In de wandelgang breekt het gekrakeel meteen los en zet zich voort bij de bar: “A-capellakoor, hoe schrijf je dat?“ “Heb jij ooit van ‘humanoïde’ gehoord?” “Ah nee! Moet rubbergranulaatkorrels tóch aan elkaar?!”
Het laatste restje moed dat er nog was toen we de zaal verlieten, verlaat ons nu ook via onze schoenen. 

Na onze ontlading en ontluistering betreden we opnieuw de zaal, om te worden getroost door het gitaarspel en de spitsvondige teksten van de wrede dicteeschrijver. Buiten de zaal weten wij de jury, die zich nu driftig aan het beraden is. Als deze na lang wachten de zaal eindelijk weer betreedt, wordt het doodstil. Zelfs de dorpsdichter verstomt… 

Tegenwind

Terwijl het NK Tegenwindfietsen op dezelfde dag is afgelast, trap ik mij een kwartiertje later licht en vrolijk tegen de wind en regen in een weg naar huis. Met onder mijn jas mijn trofee: een dichtbundel van de vermaledijde dorpsdichter en een dinerbon van honderdvijftig euro. Als ik thuis ben en mijn drijfnatte jas te drogen heb gehangen laat ik trots het boek zien en trek ik de bon uit zijn envelop.

Twee uitbundig lachende mannen in zwart pak met vlinderstrik en in hun handen een gitaar lachen me vanaf de foto toe. Ernaast de tekst: ‘Voorstelling TRIBUTE TO THE EVERLY BROTHERS, 24 november 2023’.
Vol ongeloof staar ik ernaar. Krijg nou niks. Heb ik de Everly Brothers aan mijn fiets hangen! Waar is mijn dinerbon?! 

Tja… da’s wel even slikken. Ik hoop maar dat de tweede- of derdeprijswinnaar een onvergetelijk culinair avondje beleeft. Ga ik gezellig naar de Everly Brothers. Gelukkig maakt het borrelplankje veel goed… 🤭