5 nov.-22
Zoon: Nog steeds niks.
Ik: Lastig hè, wachten…
Zoon: Ja. Dat heb je mij niet meegegeven, geduld…
Ik: Wel geprobeerd, maar ’t is mislukt
Zoon: Hahaha

6 nov.-22
Zoon: Nou, er gebeurt nog weinig.
Ik: Houd de moed erin hè! Hij komt er echt een keertje uit. Het gebeurt als je er eigenlijk niet meer in gelooft.
Zoon: Haha ja. Zeker. Maar wij willen nú.
Ik: Ik ook.

Dit zijn twee korte stukjes uit de ellenlange WhatsApp-conversatie die ik vorig jaar had met mijn zoon. We moesten nog tot 14 november wachten tot het eindelijk zover was. Jongens, jongens, dat was afzien. En toen was hij er.

Jaxx

Spreek uit: Dzjeks. Het allerliefste en mooiste jongetje van de hele wereld. Geen woord gelogen. Je houdt het niet voor mogelijk, maar blijkbaar was er een plekje in mijn hart voor hem gereserveerd. Een plekje dat ik zelf nog niet kende, totdat hij er was. Een door liefde overstroomd stukje hart, bestemd voor dat ene kleine hulpeloze wezentje. Als ik dit schrijf, schieten de tranen in mijn ogen, net als de allereerste keer dat ik hem zag. Net als heel veel andere momenten waarop ik aan hem denk. En net als bijna altijd als ik hem zie…

Dat is niet heel vaak, hij woont net te ver weg. Maar vaak genoeg om te kunnen zien hoe het met hem gaat. Hoe hij zich ontwikkelt van hulpeloze baby tot blij minimensje. Hoe hij alles wat er is, ontdekt. Zijn verwondering als hij een pluisje tussen zijn vingertjes houdt. Het enthousiasme en de gretigheid als hij kippensoep eet, of iets anders waar hij dol op is. Hoe hij na zijn middagslaapje in zijn bedje zit en, als ik binnenkom, met grote ernstige ogen een verhaal vertelt dat ik niet kan verstaan. Hoe lekker warm en zacht hij op mijn schoot zit als ik hem een boekje voorlees en hij het boekje alleen maar wil voelen. En in zijn mond wil stoppen. Hoe hij ‘ps’ zegt en de poes bedoelt. Heel eventjes protesteert als hij in de box wordt gezet, maar al snel voldoende uitdaging vindt bij zijn speeltjes. Terwijl hij zichzelf ondertussen de oren van zijn schattige hoofdje kletst…  

Geluk

Jaxx heeft geluk. Dat weet hij zelf niet, voor hem is alles vanzelfsprekend. Hij vindt het doodnormaal dat hij wordt omringd door heel veel geduld en liefde. Dat hij op zijn gemakje zijn wereld mag verkennen, zonder al te veel prikkels. Niet wordt zoetgehouden door beeldschermen en lawaaispeelgoed.

Hij weet niet dat hij zijn handjes mag dichtknijpen met een natuurtalent als moeder. Zijn mama, die met zachte zelfverzekerdheid viereneenhalve maand geduldig en zonder morren voor hem zorgde, terwijl zijn papa in het buitenland werkte. Dat hij twee ouders heeft die, zo jong als ze zijn, zich bewust zijn van de belangrijke rol die ze hebben. Die hem bijna als vanzelf de weg wijzen waarvan zij voelen dat die goed is. Ieder op z’n eigen manier.

Oma

Hoe fijn is het om deze keer aan de zijlijn te staan en tevreden toe te mogen kijken. Om honderd keer hetzelfde grappige filmpje van hem af te kunnen spelen met steeds dezelfde grote glimlach op mijn gezicht. Om in elke persoon en bij elke gelegenheid een slachtoffer te vinden aan wie ik eventjes één fotootje kan laten zien. Of het slachtoffer in kwestie nu wil of niet…

Vandaag op de kop af ben ik één jaar oma, een woord waarvan ik nu pas de echte betekenis ken. Een oma als alle andere. Eentje met ook zo’n roze bril. Apetrots en zo week als was. Met één groot verschil: ik heb toevallig écht het leukste kleinkind van de wereld…