Afgelopen weekend in Djedda was mijn tweelingbroertje de ster van de Formule 1. Niet op de baan hoor, maar achter de schermen. Niet voor de hele wereld, maar wel voor mij. Hij woont en werkt in Oostenrijk en was de afgelopen maanden als projectleider verantwoordelijk voor de aflevering van het project ‘toegangssystemen’. Ik sprak hem dit weekend een paar keer, terwijl hij in het zenuwcentrum in Oostenrijk zijn team in Saoedie Arabië aanstuurde. Achteraf zegt hij erover: “Het was een knotsgekke race vol met hindernissen. Kun je van mijn project ook wel zeggen.”.

In de buik van onze moeder was het pleit al beslecht. Mijn broertje kreeg de hoofdprijs met twee glorieuze hersenhelften, terwijl ik het met de poedelprijs moest doen: een mooie rechterhersenhelft en links een onooglijk dingetje. Waar het Martin op de kleuterschool in tien seconden lukte om de rondjes, driehoekjes en vierkantjes door de daarvoor bestemde gaatjes te duwen, was ik er net in geslaagd om het eerste ronde blokje op de bodem van het kistje te doen belanden. Terwijl hij door het gymnasium racete, prijkte er op mijn paasrapport van vwo-3 een triootje van tweeën, voor wis-, natuur- en scheikunde. Waarna ik met mijn puberbrein al feestend door drie verschillende schoolsystemen strompelde.

Ik heb nóg zo’n broer: Bert. Hij is ongeveer net zo slim als Martin en heeft een soortgelijke carrière achter zich. Mijn broertjes zijn keien in het oplossen van cryptogrammen en woordspelletjes én in het oplossen van wiskundige vraagstukken. Ik daarentegen kan niet anders dan schaapachtig kijken als ik per ongeluk de nietmachine laat vallen en er een veertje uitspringt. De slotsom is dat ik na drie kwartier prutsen de restanten van het ongelofelijk ingewikkelde machientje gefrustreerd in de hoek gooi, omdat ik ‘m nooit en te nimmer meer in elkaar krijg.

Einstein

Een tijd geleden al heb ik besloten dat het is wat het is, en rustig verder te roeien met de riemen die ik heb. Mijn slogan “tja, blond hè?” gebruik ik veelvuldig. Het is een heerlijk excuus om te bezigen als er iets is wat ik niet begrijp. En inmiddels snap ik toch wel dat je geen Einstein hoeft te zijn om plezierig door het leven te wandelen.

Over Einstein gesproken: er is één ieniemienie dingetje uit zijn relativiteitstheorie dat ik snap. Dat is de theorie die zegt dat energie nooit verloren gaat, maar wél kan worden omgebogen. Daar wil ik het graag even over hebben, want het past precies in mijn straatje. 

Ik geloof namelijk in positieve energie. Als tegenwicht voor alle negatieve giftige energie die de wereld in wordt gestuurd. Die maakt ons boos, agressief, wraakzuchtig, gemeen, kleinzielig, en soms zelfs ziek. En wat hebben we eraan? Helendal niks! (ik houd het vandaag in de familie: mijn vader komt ook even om het hoekje kijken met zijn malle taalgebruik).

Negatieve energie levert ons niets op, behalve nog meer negatieve energie. Of dit laatste overeenkomt met de theorie weet ik niet, maar het is wel wat ik zie. 

DUS. Laten we met z’n allen nou eens proberen om zoveel mogelijk negatieve energie om te buigen naar iets positiefs. Als mijn waarneming klopt, moet het zo zijn dat positieve energie meer positieve energie oplevert.

Proef op de som: laten we eens even beginnen bij Hugo de Jonge. We laten alle ergernissen over zijn foute inschattingen, veel te late acties en alle andere negatieve gedachten over hem varen en focussen op zijn mooie, bewonderenswaardige kanten (en dan heb ik het niet over zijn haar, zijn baard en zijn schoenen). We kijken naar zijn tomeloze energie en werklust. Naar zijn nooit aflatende positivisme in duistere tijden. Naar zijn incasseringsvermogen. Naar zijn wil om toch nog iets te maken van alle ellende. We kijken naar wat er wél goed gaat… Ja? Ben je er? Oké, vasthouden nu!

Boze opzet?

Volgende. Je rijdt op de snelweg in de middelste baan en er zwenkt plots iemand voor je naar de middelste baan, zodat je vol op de rem moet. Gdvrrr….

Nee, ho, stop, houd je in!! Geen middelvinger! Ombuigen die hap! Natuurlijk schrok je, logisch. Maar zal de chauffeur in die rechterbaan je eigenlijk wel gezien hebben? Was het misschien helemaal geen boze opzet? Geef toe, het is jou ook wel eens overkomen… Ja? Klaar? Omgebogen?

Tien tellen

Oké, nog eentje. In de supermarkt loopt een mevrouw zonder mondkapje op een halve meter afstand langs je. Je voelt de woede in je opborrelen. Hoe haalt ze het in haar hoofd om jou en anderen in gevaar te brengen! Ze zal ook vast niet gevaccineerd zijn. Nog heel even en je gaat haar de huid volschelden…

Stop stop, niet verder! Pas op de plaats en tel tot tien! Misschien is ze haar mondkapje wel vergeten. Kon ze niet anders dan snel tóch even die boodschap (nieuwe mondkapjes?) te halen voor haar moeder die ze in het ziekenhuis moet bezoeken. Of een andere plausibele reden, die je nu even niet bedenkt.

Ja? Ben je zover? Eeneh, tweeëh, hoppakeeë… en… buig om…!

Nou? Hoe voelt dat? Lekker toch? Trots op jezelf?

Ik wel. Elke keer als het me lukt om een boze schim daar ergens in mijn hartstreek de laan uit te sturen. Te laten plaatsmaken voor een zachtaardig, gemoedelijk en begripvol elfje dat mijn hart binnen fladdert en blijmoedig doet wat het moet doen: me zachter maken. Zorgen dat ik ruimte krijg voor een goed gevoel. Begrip krijg voor de andere kant van het verhaal. Die is er namelijk altijd.

Max wint

Zullen we het eens even proberen met Max Verstappen, over een week in Abu Dhabi? In plaats van ons angstig af te vragen of ie het daar wel gaat redden tegen Hamilton, gaan we in zijn overwinning geloven. Het levert positieve energie op, dat weet ik zeker. En die sturen we vast vooruit naar Abu Dhabi. 

En moet je dan eens opletten wat er gebeurt. Energie gaat namelijk nooit verloren…