Kerst heb ik kunnen vieren met de mensen die me lief zijn. Dat is een groot goed. Je zou bijvoorbeeld maar een in Dover gestrande vrachtwagenchauffeur zijn, die zijn hoop om met Kerst thuis te zijn langzaam zag vervliegen…

Net als in voorgaande jaren is mijn wereldje in de afgelopen dagen steeds kleiner geworden en heb ik nauwelijks nog contact gehad met de buitenwereld. Geen radio en geen tv. Het besef dat er een pandemie rondwaart is daardoor hoegenaamd verdwenen. Deze kerstbubbel is meer dan welkom.

Daarvóór was het wel anders. Toen stond ik op de dag waarop de lockdown zou ingaan met tientallen anderen te wachten voor de ingang van Xenos om nog een kersttafelkleed en grote waxinelichten te scoren. Ik voelde me wat bedrukt omdat het opnieuw zover gekomen was en we ons weer in deze vrijheidsberovende positie hadden gemanoeuvreerd. Met bovendien de onzekerheid hoelang het zou gaan duren. En ik weet zeker dat ik niet de enige was. Ik zag hetzelfde gevoel en zelfs een lichte paniek weerspiegeld in de ogen van de andere wachtenden.

Het beeld van uitgestorven winkelstraten dat de volgende dag een feit zou zijn, drong zich aan me op. Een associatie van een ten onder gegane stad waarvan alleen het stoffelijke nog herinnert aan wat ooit was.

Oliebollen

En toen hoorde ik haar. De mevrouw die neuriënd haar fietstassen aan het volstoppen was. Net toen ze daarmee klaar was en haar liedje op de fiets wilde voortzetten, kreeg ze telefoon. Het werd een gesprek over bloem, eieren, suiker en rozijnen. Een oliebollenrecept? Tussendoor moest ze lachen om iets wat de persoon zei aan de andere kant van de lijn. Deze mevrouw liet zich door corona niet kisten.

Evenmin als dat kleine meisje over wie ik las in een post op Linkedin. Zij had een aantal kerstkaarten geschreven die ze op straat aan willekeurige voorbijgangers uitdeelde omdat ze misschien wel een opkikkertje konden gebruiken. De ontvanger van een van deze kaarten had zijn weg naar huis lichtvoetig voortgezet, zo las ik in zijn bericht.  

2021

Gelukkig wemelt het van dit soort kleine signalen van hoop. Tussen de stortvloed van ellende over depressieve studenten, failliete middenstanders, virus- en andere wappies zoals Donald Trump, zijn ze meer dan welkom. Het fijnste kippenvel krijg ik als ik lees over die jonge Engelse voetballer die het voor elkaar kreeg om geld voor voedselhulp aan kansarme mensen los te peuteren. Of om te lezen hoe creatief ondernemers kunnen zijn om toch hun mensen aan het werk te houden. Hoe muzikanten zelfs online met elkaar de prachtigste muziek kunnen maken.

Door mijn kerstbubbel en door dit soort dingen weet ik weer bijna zeker dat het goed komt. Vanwege de menselijke veerkracht, de creativiteit, saamhorigheid, onverzettelijkheid en humor. O ja, en door het vaccin natuurlijk.

Op naar een hoopvol, creatief, liefdevol en gezond 2021!