Daar zat hij. Pontificaal aan zijn tafeltje in de zon, midden in hartje Genua. Schrijvend in zijn Moleskine-notitieboekje, de vulpen die hij van Stella heeft gekregen in zijn hand. Grijsblauw maatpak met dunne krijtstreep, keurig geknoopte das met dasspeld, speldje op de revers, opvallend grote gouden ringen aan zijn vingers, Zippo-aansteker en zilveren sigarettendoosje op tafel. Het geheel afgemaakt met een koffietje en een aqua frizzante. In vol ornaat. Precies zoals ik het me had voorgesteld.

In de trein van Levanto naar Genua hadden we het er nog over gehad. Wat zou ik doen als we hem zouden zien…?

Ongelukje

Ooit kwam ik Danny de Munk tegen op Mallorca, hij was samen met zijn gezin. Ik zag Claudia de Breij met haar vrouw en zoon op de Sint-Pietersberg en later nog eens bij de kassa van het kerstcircus in Carré. Joep van Deudekom was een ongelukje. Ik heb hem eens staande gehouden toen hij uit de voetbalkantine in Baarn kwam en ik er samen met mijn zoon naar binnen liep. Ik groette hem, omdat ik hem kende, ik wist alleen niet meer waarvan. Hij wist het ook niet…

Het liefst kijk ik de andere kant op als ik een bekende Nederlander tegenkom. Het zijn namelijk mensen. En die hebben er, net als alle andere mensen, recht op om ongestoord te doen wat ze willen. Daar hebben ze mij niet bij nodig.

Hebbes

Maar dit was anders. Terwijl we slenterend voorbijliepen zag ik opeens iets in mijn ooghoek wat mijn aandacht trok. Toen ik opzij keek, zag ik hem. “Ik zie hem, hij zit daar! Wat moet ik doen?!” We liepen door, maar een eindje verderop bleven we staan. “Tja, je moet het zelf weten. ’t Is wel je kans…”.
“Oké, ik ga terug.” Zonder enig plan van aanpak en zonder verder na te denken liep ik terug, tot een metertje of anderhalf van zijn tafeltje. Hij was verdiept in zijn werk.

“Meneer Pfeijffer?” murmelde ik door mijn roze mondkapje. Het duurde even voordat hij opkeek, maar toen zag hij me staan. “Ja?” zei hij vriendelijk.
“Mag ik een foto van u maken?”
“Ja hoor, als u dat leuk vindt dan mag dat.” En hij ging er even mooi voor zitten.
“Ja, dat vind ik leuk, want ik ben fan. Ik heb uw boeken gelezen.” zei ik terwijl ik enigszins nerveus mijn iPhone op hem richtte en op de opnameknop drukte. Even later pronkte Ilja Leonard Pfeijffer beeldgroot op mijn scherm.
“Het is gelukt, dank u wel!!” en ik ging er als een haas vandoor.

“Ik heb ‘m, ik heb ‘m!” Het lukte me niet enkele vreugdesprongetjes te onderdrukken. Blij als een kind huppelde ik verder. “Mijn dag kan niet meer stuk!”

“Gek wijf!” klonk het geamuseerd naast mij.

Pas later, toen ik een beetje was bijgekomen van de opwinding, vroeg ik me af waarom ik zomaar de wereld van deze bekende Nederlander was binnengedrongen. Het duurde even, maar ik ben erachter. Ik deed hem een plezier. Ilja wilde graag gezien worden en ik gunde hem dat. En mezelf ook, want nu heb ik een mooie anekdote erbij en een prachtig souvenir van dé icoon van Genua…

De volgende dag zijn we nog even teruggegaan naar Café des Artistes. Er was wat lef voor nodig, maar ik heb het gedaan, ik heb op zijn stoel gezeten. We hebben tenslotte iets gemeen… 😉