Irritatie
Elke dag kom ik het tegen, ik geloof niet dat er een dag voorbijgaat dat ik het niet hoor. En altijd komt dat minuscule stukje irritatie weer naar boven borrelen. Meestal lukt het me om het binnenboord te houden, want niemand heeft er wat aan als het eruit floept, maar soms heb ik het niet onder controle en hoor ik mezelf zeggen: “Je kunt je niet irriteren. Je kunt je wél ergeren. Het is ‘Ik erger me’ óf ‘Het irriteert me’…”.
Het resultaat van mijn interruptie is meestal een niet begrijpende, of erger, een geïrriteerde blik mijn kant op. Waarna de gestoorde spreker weer verder gaat met zijn betoog.
Zucht. Ik moet ermee leren leven geloof ik. Wie weet komt ‘zich irriteren’ ooit nog eens in De Dikke Van Dale…
Ach Sylvia, ik heb het allang opgegeven. Wat dacht je van ‘zich beseffen’? En wat te denken van ‘gaan’, dat compleet het hulpwerkwoord van toekomst ‘zullen’ heeft verdrongen? En het ergste is, iedereen loopt te papegaaien. Het toppunt van dommigheid? “Dat gaat ‘m niet worden”. Dergelijke domme zinnen snerpen en snijden door mijn ziel. Nou, nog een toppuntje, “soort van…”, werkelijk door elke sukkel gebezigd.
En ja, als het gepeupel maar lang genoeg elkaar na-aapt, dan komen dit soort dommigheden vanzelf in het woordenboek. Da’s al zo vaak gebeurd…
Dat is het mooie van taal; het blijft zich ontwikkelen en soms een kant op die je niet fraai vindt. Ik houd maar voor ogen dat het er om gaat dat je elkaar begrijpt…
Tja, dat onderscheidt jou dan toch weer van de rest, jij beschouwt dit soort ‘ontwikkelingen’ als positief, knap hoor…