Weet je zeker dat je wilt stoppen? lees ik op mijn mobiele telefoon. Het fitte, olijke hoofd van meneer Scherder grijnst mij tegemoet. In de tekst onder het hoofd lees ik dat een ommetje dat korter duurt dan 10 minuten weinig effect heeft op mijn hersenen. En als ik nu stop, dan telt het Ommetje ook niet mee. Dus, wordt mij verteld, is het beter als ik nog een paar minuten doorloop.

Wel verdraaid! Heb ik nu net drie kwartier lang voor niets mijn benen onder mijn romp vandaan gelopen?! Stomme telefoon. Stomme app. En dan te bedenken dat ik nu juist de nummer een in het klassement had kunnen passeren!

Hoppa!

Het is in een onbewaakt ogenblik gebeurd. Ik ben nu eenmaal snel enthousiast voor iets nieuws en bovendien is enige impulsiviteit me niet vreemd, dus voor ik het wist was de app geïnstalleerd. En het was niet veel later dat ik mezelf als fanatiek deelnemer kon bestempelen van maar liefst twee Ommetje-teams. Helaas was het eerste Ommetje-team al geruime tijd aan de wandel, dus daar kan ik nooit meer tegenop boksen. En al helemaal niet als blijkt dat valsspelen ook een fluitje van een cent is. Zo heeft een groepslid van dit team eerlijk opgebiecht dat ze een keer heeft valsgespeeld door vrolijk een ommetje te fietsen van Eemnes naar Hilversum en daar vijftien punten voor heeft gekregen.

Maar gelukkig is daar ook nog het andere team. Daar sta ik van de dertien deelnemers op de tweede plaats, dus hier gloort hoop. Maar dan moet je telefoon je natuurlijk niet in de steek laten…

Goed gedaan!

Tegenwoordig krijg ik elke dag een complimentje. Dat is wel eens anders geweest. Goed gedaan! zegt meneer Scherder dan, als ik mijn ommetje van minstens twintig minuten heb volbracht. En hij vertelt me meteen een hersenweetje, dat is ook mooi meegenomen. Ik hoop alleen niet dat hij me gaat overhoren, want dat wordt niks.

Inmiddels herken ik onderweg mijn soortgenoten. Ze zijn vaak met z’n tweeën en hebben meestal flink de pas erin. De fanatiekste kom je tegen vóór negen uur, want die gaan voor de vroege-vogelpunten. Het zou jammer zijn als je die niet binnensleept. Maar het summum is toch wel de medaille die af en toe te verdienen valt. Daar doe je het voor.

Toch begint steeds vaker een stiekeme gedachte in mijn hoofd op te borrelen. Die van hoe-kan-ik-hier-met-goed-fatsoen-uit-ontsnappengedachte. Zodat ik weer gewoon, net als vroeger, mijn ommetjes kan maken zonder dat meneer Scherder en mijn teamgenoten me op de vingers kijken.

Misschien moet ik nog maar heel even blijven meelopen met de massa. Totdat als vanzelf de grote verdwijntruc aan mijn rijk van zuurstof voorziene hersenen ontspruit…