Soms heb je geen keuze en moet het gewoon, er zit niets anders op. Eerst maar eens de spaarrekening geplunderd. De operatie is gestart…

Op de ochtend van de afspraak gaan we op pad, gewapend met een soeplepel en een plastic potje in de ene hand, de riem in de andere. Je weet het nooit met Bobbi, soms heeft ze hoge nood en gaat ze meteen zitten. Maar vaak wordt het voorafgegaan door een uitgebreide snuffelpartij. Pas als die ten einde is en alle gegevens verzameld zijn, doet ze er haar plasje over. Vandaag is het zo’n dag.

Ik houd haar nauwlettend in de gaten en volg elke beweging. Ze snuffelt en snuffelt… Zal ze?! Daar gaat haar kontje omlaag en ja…? Nee. Toch niet.

Maar eindelijk is het dan zover. In een razendsnelle beweging wurm ik de soeplepel onder haar gat. Ze schrikt en beweegt al plassend naar voren. Ik erachteraan met m’n soeplepel en waarachtig, ik heb een plonsje te pakken! 

Maar nu? Daar sta ik met m’n soeplepel, die zit inmiddels in mijn rechterhand, samen met de riem. In mijn linkerhand het potje. Kak! Ik had het deksel eraf moeten halen! Dan maar heel voorzichtig met mijn rechterhand het deksel losschroeven. Kakkedekak! De soeplepel beweegt mee en daar gaat m’n plonsje! Over mijn schoenen. Snel weer de lepel recht en kijk, toch nog een bodempje gered. Een geluk bij een ongeluk, pfff… Behoedzaam kieper ik het restje in het potje en draai snel het deksel dicht. Fase 1 van Operatie Dierenarts geslaagd. Op naar fase 2! Dat wordt wat…

(wordt vervolgd…)