Dingdongdingdong… Woefwoefwoefwoefwoefwoefwoef…
Zucht. Dat moet Bobbi toch nog eens afleren. Altijd als de bel gaat zet ze haar speciale blaf in, met de extra zware bas om te verhullen dat ze eigenlijk een beetje bang is. Ik start de deurbelprocedure. “Op je plaats, en blijf!” Onder protest doet ze wat ik zeg, en gaat op haar kleed naast de tussendeur liggen, maar niet voordat ze nog een verongelijkt “woef!” heeft laten horen.

Ik doe de tussendeur open en zie de roodgele kleuren van de koerier al door het ruitje van de voordeur schemeren. De deur is nog niet open, of de chauffeur drukt me een grote doos in de handen. En weg is ie, mij verrast achterlatend met een doos van aanzienlijke omvang. Hij is bedrukt met vogeltjes en sterren en hertengeweien, en woorden als ‘happy’ en ‘merry’. Het zal toch niet? Krijg ik nu zomaar een kerstpakket?! Ja hoor, mijn naam staat op de doos, hij is toch echt voor mij!

Maar van wie dan?! Ik ga op zoek en vind de afzender. Het pakket is van mijn opdrachtgever in Limburg waar ik het afgelopen halfjaar hier en daar ben bijgesprongen, omdat ze op de HR-afdeling vooral op communicatiegebied met te weinig handen te veel werk moesten doen. Iemand daar heeft bedacht dat ik een kerstpakket verdien…

Blij

Het gevoel van ooit, toen ik diep in de vorige eeuw mijn laatste echte kerstpakket in ontvangst nam, is weer helemaal terug. Met hetzelfde nieuwsgierige gevoel van vroeger toen ik klein was en niet kon wachten totdat ik mijn cadeautjes mocht uitpakken, begin ik aan het openen van de doos. Met dat verschil dat ik niet meteen ongecontroleerd begin te rukken en te trekken aan iets wat veel te vast zit, maar beheerst helemaal naar de keuken loop én weer terug, met een uit de keukenla gehaald mesje om in een keer het brede plakband te doorklieven. En dan… oh wonder…! Verrukt heb ik in één oogopslag de bovenste laag gescand. Een kookboek, daar heb ik wel meer van maar nooit genoeg, de stoere waterglazen, de ‘pure rosewood’-snijplank…

Ik voel me blij. Gek hè? Door de mooie spulletjes waar ik echt wat aan heb? Terwijl ik al heel lang weet dat materiële zaken vrijwel nooit bijdragen tot geluk? Nee, ik geloof niet dat dat het is. Het komt door de verrassing en door de plotselinge blijk van waardering uit onverwachte hoek.

Dat laatste is geloof ik het belangrijkste. Het gevoel dat je ertoe doet, iets betekent, dat heeft ieder mens nodig. Mensen die iets voor een ander kunnen doen, zijn de gelukkigste mensen, dat is al vaak wetenschappelijk vastgesteld.

Het is een mooie kerstgedachte om iets te willen betekenen voor anderen. Ik zet ‘m graag weer in voor het komende jaar. Maar nu eerst de keuken in, want er staat een culinaire kerstgedachte op het menu. Zodat ik met de liefste mensen van de wereld kan genieten van al het goeds wat we hebben…