Een halfjaar geleden ben ik begonnen met oefenen, zodat het alvast een beetje zou wennen. Als iemand vroeg naar mijn leeftijd dan zei ik steevast: dit jaar word ik vijfenzestig. Het oefenen hielp niet echt, ik kon er maar niet aan wennen. Vijfenzestig! Als ik ergens lees dat iemand van vijfenzestig is omgekomen bij een woningbrand, een auto-ongeluk of iets anders onfortuinlijks, dan vind ik dat natuurlijk sneu. Maar niet zo sneu als wanneer het om iemand van dertig zou gaan. Als je vijfenzestig bent heb je je leven eigenlijk al wel gehad, denk ik dan. Maar nu ben ik het in een keer zelf! Dat maakt wel even een verschil…

Als de dag van gisteren kan ik me herinneren dat we op donderdagavond na de balletles met onze dansgroep altijd een drankje deden aan de bar. In de serre zat steevast een groepje dames op leeftijd te klaverjassen. Moeders van allang volwassen kinderen. Oma’s. Ze leken eigenlijk allemaal op elkaar. Stuk voor stuk een bril op de neus, grijs haar in een permanentje of een knot, grote bustes en forse bovenarmen. Die slingerden heen en weer als ze een kaartje op tafel legden. Ze droegen gezondheidssandalen en bloemetjesjurken. Of ter variatie een bloemetjesbloes en een rok. We keken er met verwondering naar, alsof we naar onszelf zaten te kijken maar dan veertig jaar later. Zouden wij ook ooit zo worden? We konden het ons niet voorstellen, het was een schrikbeeld. Dat we tegen die tijd niet meer de sterren van de hemel zouden dansen dat was tot daaraantoe, maar dat we al klaverjassend ten onder zouden gaan was angstaanjagend.

Nu is het zover. Het is veertig jaar later en de tijd is voorbijgevlogen. Sommigen van ons zijn moeder geworden en sommigen zelfs oma. We dragen jeans en sneakers en bloemetjesjurken als we die mooi vinden. Hier en daar is de huid verworden tot het craquelé van een te intensief gebruikte laktas, maar dat mag de pret niet drukken. We doen aan yoga, lopen een halve marathon of hangen aan gewichten in de fitnesszaal. We trekken de bergen in met onze wandelschoenen en doen zelfs stiekem weleens een spagaatje om te kijken of dat nog lukt. Weliswaar iets minder soepeltjes dan vroeger, maar het spagaatje gaat nog.

De tijden zijn veranderd en dat heeft ons jong gehouden. Maar om nu te zeggen dat dat een reden was om mijn verjaardag groots te vieren, nee dat ook weer niet. ’t Was wel een dingetje zeg maar. En ik wilde dat dingetje maar zo geruisloos mogelijk voorbij laten gaan…

Maar ja, dat is mislukt. Grandioos mislukt. Mislukter kan niet.

Jarig

Op de dag van mijn vijfenzestigste verjaardag ben ik extra vroeg wakker. Het duurt even voordat ik besef dat ik jarig ben, maar vanaf dat moment kan ik niet meer slapen. In plaats daarvan lig ik stijf in bed met m’n besef. Naast mij begint er iets te bewegen, dus ik knijp mijn ogen nog wat stijver dicht. Ik hoor hem uit bed gaan en even later beneden rommelen. Waarom gaat ‘ie zo vroeg uit bed? Wat spookt ‘ie uit?

Na een halfuurtje onzekerheid hoor ik weer gestommel op de trap. Daar komen twee kopjes koffie binnen. Gezellig, even keuvelen. Na de koffie is er geen excuus meer: opstaan en de dag tegemoet.

Beneden gekomen hangt er gelukkig maar één vlaggetjesslinger en gelukkig ook nog zonder dat nare getal. Op de tafel een slagroomtaart met daarop een foto van mij met blij hoofd in een korte broek wijdbeens in een veld met zonnebloemen. Twee gebakschoteltjes met vorkjes ernaast. So far so good. Vier cadeautjes die ik op volgorde mag uitpakken. Laat dat maar aan mij over, dat kan ik. De eerste twee zijn snel uitgepakt. Het zijn een lekker geurtje en een mooie ecru kleurige hoody met in subtiele letters de tekst ‘Oet Grunn’. Dat klopt. Dan het derde cadeautje. Het heeft een platte, rechthoekige vorm. Onmiskenbaar een boek. Ik maak het open en weet niet wat ik zie. Mijn met tranen volgeschoten ogen helpen daar ook niet aan mee.

Paars

Ja hoor, een boekje. Niet zomaar een boekje, maar eentje in de kleur geel van mijn logo. Het logo van Syl Schrijft. Met letters in de dezelfde kleur paars als die op mijn website. ‘Dikdakken’, lees ik in vette paarse letters ‘en andere verhaaltjes om van te smullen’. En daaronder: ‘Sylvia Minke’. Dat ben ik. Ik heb een boek. Hè wat? Ik heb een boek!! Gekregen voor mijn verjaardag!!!

Lachen en huilen. Hoe kan dit, hoe heb je dit gedaan, waar, wanneer?!

Nou gewoon, als jij er niet was.
Ja maar hoe? Zijn er meer mensen die hiervan wisten
Eh… ja een of twee anderen misschien.

Ik draai het boek om en bekijk het achterkaft. Ik herken de foto. Ik zit in de stoel waarin Ilja Leonard Pfeijffer soms zijn boeken schrijft. Op het kaft staat een beschrijving over mij die gegenereerd is door mijn grote concurrent Chat GPT. Haha, geweldig!

Ik zet mijn duim op de laatste pagina van het nog dichte boek en laat de bladzijden in slow motion van achteren naar voren onder mijn duim doorglijden. Ik zie titels voorbijkomen van blogs die ik ooit op mijn website heb gepost. Jeetje, heb ik dat allemaal geschreven? ’t Is een boek van honderdnegenendertig bladzijden, hoe is het mogelijk! Sommige verhaaltjes was ik zelfs al helemaal vergeten…

Voorwoord

Mijn duim blijft voorin steken, bij het voorwoord. Als ik lees van wie het is en wat hij heeft geschreven barst ik in een huilbui uit van ouderwetse allure. Het is van mijn zoon die al zo’n twee maanden voor zijn werk in Verweggistan zit en pas over tweeëneenhalve maand terugkomt. Hoe, hoe…?!

Ongelofelijk. Ik heb een boek! Het kwartje wil maar niet vallen, terwijl ik nog steeds het laatste cadeautje moet uitpakken. Ik durf bijna niet meer. De moed bij elkaar en dan nu toch maar doen. Met in vijfenzestig jaar tijd opgebouwde zelfbeheersing maak ik het papier los. Voor mijn ogen verschijnt een stapeltje zonnegele boekjes met paarse letters en een grappige tekening op het kaft. Hoe, hoe…?!

Kijk nu maar eens even op je website.
Ik wil helemaal niet op mijn website kijken, ik wil in mijn boek kijken! Nee, eerst je website. Oké dan, mijn website. Ik open de thuispagina en daar zie ik mijn boek. Alweer! Mét een grote paarse aanmeldknop:
Wil je mijn boek kopen? Klik hier!
Hoe, hoe…?

We gaan naar buiten, want Bobbi moet uit. Terwijl zij haar riedeltje afdraait, werk ik het traject af met een grote glimlach en mijn hoofd in de wolken. Ping… het geluidje brengt me weer even terug op aarde. Mijn eerste appje van vandaag, straks maar even kijken.
Thuisgekomen open ik mijn telefoon en zie ik de vrolijke gezichten van twee dierbare vrienden. Ze houden mijn boek vast. Nu zie ik dat ik allerlei meldingen heb van Facebook en LinkedIn. Zelfs van Instagram waar ik nauwelijks iets mee doe. Opnieuw weet ik niet wat ik zie. Lieve vrolijke hoofden van vrienden en familie die mijn boek vasthouden. Overal waar ik kijk. Met tekstjes erbij hoe leuk mijn boek wel is. Nou jááá! Opnieuw lachen en huilen. En dat tegelijk. Knap hè?

Geen tijd om bij stil te staan. De tv staat opeens aan en ik moet gaan zitten en een filmpje kijken. Het is een filmpje gemaakt door vrienden die in Spanje wonen. Er zit een opzwepend muziekje onder met elektrische gitaren en een lekkere drum. Er flitsen tientallen foto’s voorbij van vrolijke Spanjaarden die op allerlei plekken, in allerlei standjes mijn boek vasthouden of lezen. Mijn boek tussen de boodschappen op de band in de supermarkt, mijn boek in de handen van de tuinman, van de schoenmaker, op de vork van een vorkheftruck, in een boekenwinkel tussen andere boeken, in de handen van een barman, van iemand die geknipt wordt in een kappersstoel, van een oud mannetje op een bankje, mijn boek naast iemand die broodjes aan het kneden is, op het dienblad van een ober, er komt geen einde aan. Het filmpje duurt drie minuten en als ik er nu na meer dan een week weer naar kijk, ontlokt het nog steeds een glimlach van oor tot oor. Wat geweldig!! En wat geweldig mooi gemaakt!!

Ontploffing

Geen tijd om bij stil te staan. Mijn Facebook, LinkedIn en Instagram ontploffen. Ik heb nauwelijks in de gaten wat er allemaal gebeurt. Wat gebeurt er?!

“Tja, jij wilde geen feest waarop we je boek konden presenteren. Dan maar een online book release…”

De hele dag gaat voorbij in één grote roes. Ik kan het maar niet beseffen: ik heb een boek!
Ik ben overweldigd, blij, dankbaar, ontroerd, een emotioneel wrak, maar dan in positieve zin. Zo lief, zo onverwachts, zo stiekem, zo… Wat een rijkdom, zoveel lieve mensen om me heen. Ik heb een boek. En ik wil altijd wel weer vijfenzestig worden…

Sylvia Minke
‘auteur/escritora’ 🫠