Gelukkig, het is niet druk. Er staan maar vier auto’s voor mij en het duurt niet lang voordat het mijn beurt is om door de slagboom te rijden. “Goedemiddag, ik heb alleen tuinafval”, zeg ik tegen de man die de slagboom bedient. “Ja hoor, rijdt u maar door, achterin rechts.”

Daar aangekomen zie ik grote containers met bordjes erbij: ‘Bewerkt hout en bielzen’ en ‘Matrassen’. Maar ‘Tuinafval’ zie ik niet. Ik rijd nog even door en zet de auto op een vrij plekje aan de kant. Er staat een man met een oranje vest. Hij hoort hier.

Ik loop naar hem toe en vraag hem waar ik mijn tuinafval kwijt kan. “Die staat daar, met die blauwe kraan erin”, zegt hij, onderwijl wijzend naar een grote container zo’n tien meter van ons verwijderd. Aha, nu zie ik de blauwe kraan. Het zicht op de container wordt ontnomen door een bestelbusje met aanhangwagen dat over de gehele lengte van de container geparkeerd staat. Ik loop ernaartoe om te kijken of ik er bij kan. Achter de aanhangwagen is nog maar een metertje vrij en daar is de eigenaar van het bestelbusje bezig.

Ik besluit om alvast de zes zakken die in mijn auto staan naast de aanhanger neer te zetten en mijn beurt af te wachten. Dat betekent drie keer heen lopen en drie keer terug waggelen met twee zakken in de richting van de container. Een metertje van de aanhanger verwijderd zet ik ze neer. Ha, de man is net klaar zie ik, fijn! De man loopt mijn richting op en blijft staan. Hij kijkt boos.

“Wat is dat voor asociaal gedrag? Kon je niet even wachten? Proberen voor te dringen en je troep zo neer te zetten dat ik niet weg kan rijden?!”

Ik probeer in een seconde de situatie die ik blijkbaar heb veroorzaakt, te overzien. Mijn auto staat tien meter verderop en daarachter is een grote vrije ruimte. De man kan dus zonder problemen een stukje rechtdoor rijden en met de bocht mee naar links. Mijn afvalzakken staan braaf in een rijtje op minstens een meter afstand van de aanhangwagen.

“Meneer, ik begrijp niet wat u bedoelt. Bent u boos?”  
“Boos? Je zit me gewoon expres te dwarsbomen. Ik ken jouw soort. Zo’n typisch wijf uit Baarn!”
“Meneer, ik kom helemaal niet uit Baarn,” zeg ik, hopend dat ik hiermee zijn woede kan temperen.
“Dan mag je hier helemaal niet komen, oprotten hier!”
“Ik kom uit Eemnes meneer, en dan mag ik mijn afval hier in Baarn dumpen”.

Boze mensen

Hij reageert niet op mijn mededeling maar raast door over dat ‘ie me heus wel door heeft, over rekening houden met een ander en over voordringen. Als ik tegen hem zeg dat ik me echt van geen kwaad bewust ben, lijkt hij alleen nog maar bozer te worden. Uiteindelijk besluit hij door te lopen en in te stappen.

Ondertussen sta ik te trillen op mijn benen, ik weet niet wat me overkomt. Plots voel ik een hand op mijn linkerschouder en een arm om me heen. Een stem die zegt: “Trek het je niet aan, die man zit in een verkeerde energie. Laat het van je afglijden.” Ik kijk naar rechts, in het gezicht van een oudere meneer. Hij heeft me losgelaten en zegt: “Hij liep net ook al tegen mij te mopperen, maar ik heb er niet op gereageerd. Hij zit gewoon slecht in zijn vel en daar kan jij niets aan doen. We leven op dit moment in een wereld met een hoop boze mensen, laat ze maar. Jij bent anders, dat zie ik in je ogen.” 

*Blijkbaar ziet hij ook dat ik niet weet hoe ik op deze laatste mededeling moet reageren, want hij zegt lachend: “Haha, nee hoor, ik ben je niet aan het versieren, zo zit ik niet in elkaar. Ik meen het echt, ik zie het aan je.”

Geen idee wat hij nou precies ziet, maar deze man helpt me wel om snel bij te komen van de schok en de verbazing en om te kunnen zeggen: “Ja, u hebt gelijk. Hij kan er waarschijnlijk niets aan doen. Dank u wel”.

Ondertussen zit de boze man nog steeds in zijn auto. Wat hij daar doet weet ik niet, misschien is hij wel even aan het bijkomen. Ik bedenk me dat ik hem kan laten zien dat ik het echt goed bedoel en trek al mijn zakken nog een extra meter naar achteren. Daarna loop ik naar zijn auto en tik op zijn ruitje.

Dat had ik niet moeten doen.

Heksen

Hij kijkt me aan met een verschrikkelijke blik in zijn ogen, gooit het portier open, stapt uit en schreeuwt: “Blijf met je poten van mijn auto af!” Hij is nog geen dertig centimeter van me verwijderd. Ik zie dat hij me wil slaan en zich op het allerlaatste moment inhoudt. Ik doe een stap achteruit, want zo dichtbij vind ik niet echt prettig en zeg, terwijl ik mijn handen in de lucht houd: “Ik blijf van uw auto af! Ik wilde alleen maar tegen u zeggen dat ik de zakken voor u heb weggehaald en echt niets kwaads in de zin had.”

Zijn dovemansoren lijken het niet te horen, zijn ogen en mond spuwen vuur. “Wat ben jij een vals wijf! Ik ken die valse wijven! Heksen zijn jullie! Slijmen en mooiweerpraatjes en ondertussen het bloed onder de nagels vandaan!!” Al ketterend stapt hij weer in zijn auto en rijdt deze keer echt weg.

Tjonge. Ik heb het overleefd. Nog natrillend loop ik terug. Ik pak de eerste zak met tuinafval en gooi ‘m leeg in de grote containerbak. “Ik geloof niet dat het handig was dat ik weer naar hem toe ging,” zeg ik tegen de aardige meneer die naast mij zijn zak staat te legen. “Daar kon je zomaar eens gelijk in hebben,” zegt hij.

We beginnen een praatje over onze tuinen. Dat ik na mijn vakantie niet meer in mijn moestuin was geweest en dat de boel volledig was ontploft. En dat ik dit weekend wel aan de gang móest, omdat ik niet aan de schandpaal van de tuincommissie genageld wilde worden. Hij vertelt dat hij deze week elke dag deze plek heeft aangedaan. Hij is bijna klaar met het leeghalen van de tuin van achthonderd vierkante meter bij zijn recreatiewoning. Hij en zijn vrouw gaan er een voedselbos van maken. Of ik weet wat dat is? Ja ik weet wat dat is.

“Met veel kruiden,” zegt hij. “en een groot deel met bessenstruiken, vrucht- en notenbomen. Voor onszelf, voor de vogels en voor andere dieren.”

Er komt een vredig gevoel over me heen. Gelukkig, dit is er ook nog…