Het is augustus 2022. Twee maanden geleden is ze met pensioen gegaan. Nu is ze samen met haar vent op de racefiets onderweg in Frankrijk. ’t Is nog een flink eind fietsen naar hun huis in Italië waar zij in september haar vijfenzestigste verjaardag zal gaan vieren.

Zo ver komt het niet, een idioot in een auto met aanhanger zorgt daar wel voor. Een gek met haast, die nog even denkt te kunnen passeren en erachter komt dat dat toch niet kan. Hij wringt zich tussen de twee fietsers en trapt boven op de rem. Zij kan geen kant meer op en knalt met haar hoofd op de rand van de aanhangwagen voordat ze de grond raakt. Niks lekker fietsen naar Italië, niks verjaardag vieren. In de ligtaxi terug naar Utrecht met een gebroken nek, een gebroken hand, een schouder uit de kom, een zware hersenschudding en een goed gemoed. Een goed gemoed?! Ja, een goed gemoed.

Ze laat zich namelijk niet kisten. Dat doet ze nooit, een handdoek in de ring en opgeven staan niet in haar woordenboek. Ze kan zitten, liggen, eten, slapen, praten, dus niets aan de hand. Of eigenlijk dat wel, maar gelukkig heeft ze nog een andere hand waar ze alles mee kan doen. Als je haar vraagt hoe ze zich voelt, dan zegt ze prima! ’t Is nu natuurlijk een beetje lastig met die nek die niet kan bewegen, met die schouder die zeer doet, met die hand in ’t verband en met die hersenschudding, maar het komt helemaal goed hoor! Het kan een paar maanden duren zegt de dokter, maar dan kan ze alles weer. Ze heeft eigenlijk alleen maar geluk zegt ze, terwijl ze wijst op haar helm die als een relikwie aan de verwarming hangt. De afdruk van de rand van de aanhanger is duidelijk zichtbaar net boven de rand van de helm.

Prikkels

Het lastigst vindt ze dat ze niets mag doen. Dat past niet bij haar, want ze is een doener. Voor hun vakantie en haar ongeluk had ze allerlei plannen voor de invulling van haar dagen vanaf oktober. Ze vindt zichzelf namelijk nog veel te jong om écht met pensioen te gaan. Nu is haar herstel het enige waar ze zich op kan richten. En dat doet ze. Terwijl haar man over haar waakt als een wolf over zijn kroost en zich ontpopt als een volleerde huisman, brengt zij haar dagen door met slapen en oefenen om straks weer alles te kunnen. Dat gaat voortvarend. Na een paar maanden kan ze alweer een tijdje lezen of tv kijken, haar arm voor zich strekken en een kilometertje wandelen. Bij de controles in het ziekenhuis hoort ze dat ze enorm sterk is en wonderbaarlijk snel herstelt.

Alleen dat hoofd, dat wil nog niet. Bezoek kan ze niet lang verdragen, op feestjes kan ze maar kort zijn en dan alleen als muurbloem in een hoekje. Als passagier in de auto heeft ze haar blinddoek en haar gehoorbeschermers bij de hand. Kortom, de prikkels die ze vroeger kon verwerken zijn haar nu veel te veel. Ze vertelt zichzelf en anderen dat het echt wel goed komt, ze moet gewoon een beetje geduld hebben. Maar ja, geduld is nooit haar sterkste kant geweest en na een maand of tien is dat gewoon op. Fysiek is ze ijzersterk geworden. Ze fietst weer, ze zwemt, ze wandelt, maar ach dat hoofd…

Klaar

En nu is het klaar zegt ze. Ze wil geen patiënt meer zijn en gaat op pad zegt ze. Ik ga mee, zegt haar man. Nee hoor, zegt ze, ze gaat alleen. En zo loopt ze een deel van de Via Francigena, de oudste pelgrimsroute van Europa. Van Lausanne door de bergen naar hun huis in Italië. Alleen. Ze komt zichzelf tegen. En af en toe ook anderen. Ze lacht, ze huilt en ze vecht. Ze merkt hoe sterk ze is, hoeveel ze kan. Ze slokt de natuur op én nieuwe energie. De zwaarte in haar hoofd verdwijnt, het wordt lichter en lichter.  Na twaalf dagen wandelen is ze er. Bij haar huis. Bij haar man. En bij zichzelf.

Zal het dan toch waar zijn? De verhalen van pelgrims en wonderbaarlijke genezingen? Of was het gewoon haar eigen kracht…?

Ze is weer beter zegt ze.

In september viert ze haar zesenzestigste verjaardag…