Vier maanden geleden had ze het niet achter zichzelf gezocht. Toen was ze nog druk bezig met balanceren tussen studeren, werken, feest vieren, ouders bezoeken, koken met huisgenootjes, tijd doorbrengen met vriendinnen en te weinig slapen. En plots was hij daar, Covid. Een nare verschijning. Achterbaks ook. Ze had hem niet zien aankomen, maar hij schopte haar leven in de war. Sterker nog, hij zette het in een keer stil. En dat was slikken, want hoe moet je verder als er na maanden aaneen in de sneltrein, opeens aan de noodrem wordt getrokken en je op een leeg perron aan je lot wordt overgelaten?
Dan kijk je eens verdwaasd om je heen, trekt je kleren recht, pakt je koffertje op en begint te lopen. Zomaar een kant op, je weet nog niet waarheen

En dat is wat ze deed.

Ze ging puzzelen. De eerste duizend-stukjespuzzel werd netjes door de koerier afgeleverd en samen met haar huisgenootjes in elkaar geflanst. Hé, dat was best leuk, nog eentje doen?! En ja hoor, ook de tweede puzzel nam al snel de volledige eettafel in beslag. Na twee puzzels was het huiskamertje vol. Wat nu.

Kraaltjes rijgen! Hoera voor Internet en voor de koeriers van deze wereld! Met spanning werd de komst van de kraaltjes die ze in allerlei kleuren en maten had besteld, afgewacht. De doorzichtige plastic doosjes arriveerden later dan ze had gehoopt en werden met open armen ontvangen. Ze pakte ze met gretige vingers uit en ging meteen aan de slag. Al snel was ze behangen met armbandjes en halskettinkjes. Een feest om te zien, ze had zo op het vliegtuig naar Ibiza kunnen stappen als dat had gevlogen…

Nu waren haar vriendinnen aan de beurt. Daar had ze er genoeg van, dus ze kon even vooruit. Elke vriendin ontving enige dagen later per post een zorgvuldig op kleur en patroon samengesteld armbandje in een mooie envelop met een lief kaartje erbij. Maar nu waren de kraaltjes op en de vriendinnen ook. Hoe verder? Eerst maar eens een taart bakken.

Bezig in de keuken kreeg ze spontaan een visioen. Heel helder. Van kruidenplantjes in de vensterbank. Project drie was geboren! 

Gelukkig waren alle tuincentra open, dus ze ging er meteen op uit. De terugweg op de fiets was lastig en ze moest alle zeilen bijzetten om niet met haar wielen in de tramrails terecht te komen en met zaaibak, zaaigrond, zaadjes en potjes onderuit te gaan. Thuis aangekomen maar meteen aan de slag. De zaaigrond vond een plek in de zaaibak, ze sproeide de aarde nat en bracht met uiterste precisie de bieslook-, basilicum-, munt- en tijmzaadjes op hun plekje in de bak of in een van de potjes. Pfff, een hele klus!

En nu maar wachten tot de zaadjes opkwamen. Dat kon ze niet, maar het moest. Als ze ’s ochtends wakker werd en uit bed stapte, brachten haar voeten haar eerst naar de vensterbank, alwaar ze de aarde aan een diepgaand onderzoek onderwierp en liefdevol besproeide. Dagenlang gebeurde er niets, totdat er minuscule groene stipjes in de aarde verschenen. Eindelijk werd het wachten beloond! Glunderend stuurde ze foto’s naar huis van haar spruitjes, die onder haar zorgzaamheid groeiden als kool.

Soms maakte ze zich zorgen, want haar bieslook was zo jong en broos, zou die het wel redden? En de munt bleef toch wel wat achter bij de rest, stond die wel warm genoeg? Maar al snel werden haar kindertjes groter en sterker en konden ze wat beter op eigen benen staan. Totdat het noodlot toesloeg…

Op een kwade ochtend zag ze het. Allemaal dingetjes op haar plantjes. Beestjes met pootjes. En kleine minivliegjes. HELP! Haar kindertjes onder de luis! Telefonische hulptroepen ingeroepen die haar adviseerden om het kroost naar buiten te brengen en eventjes op adem te laten komen. Ze had ze misschien wel te veel vertroeteld en overstelpt met haar liefde. Dan dus maar de plastic handschoenen (voor geen goud raakte ze haar plantjes nog aan) en stoute schoenen aangetrokken en naar buiten met de bups. En alleen weer naar binnen. Zonder kindertjes en met een illusie minder. Maar met een schat aan ervaring rijker.

We zijn met z’n allen alweer een stukje verder in de tijd en hebben inmiddels een beetje vrijheid terug. De kruidenplantjes hebben het overleefd en doen hun best in de studententuin. Zij werkt zich in de zomerperiode een slag in de rondte in een strandtent op een van de Waddeneilanden. Wat denk je, zal ze nog eens aan haar kleintjes denken…?

(Meer lezen zoals dit? Lees ook mijn blog ‘Coronavlinders‘)